In de zombiehype van een decennium geleden sprong één film er bovenuit: Zombieland. Nu, tien jaar later, is plotseling het vervolg verschenen met dezelfde acteurs. De unieke, ironische insteek van het eerste deel kan je natuurlijk nooit meer overtreffen, maar het is de vraag of dat ook de bedoeling is geweest. Na tien jaar is het gewoon heel leuk om het allemaal nog een keer, maar in een iets ander jasje, mee te maken.
In Zombieland: Double Tap is ook tien jaar verstreken. Columbus, Tallahassee, Wichita en Little Rock hebben al die tijd overleefd in een wereld vol zombies door samenwerking en te bivakkeren in het Witte Huis. Columbus (Jesse Eisenberg) leeft nog altijd met zijn zelfopgelegde regels, Tallahassee (Woody Harrelson) leeft zich uit door vette gepantserde wagens te maken, en de zusjes zijn opgegroeid. Dat levert wat spanningen op in de ‘familie’ en door de komst van een nieuweling (Zoey Deutch) en een nieuw type, bijna onverslaanbare zombie zijn ze genoodzaakt weer op reis te gaan.
Net als in het eerste deel leidt de voice-over van Columbus ons door het verhaal, begeleid door toffe animaties en een sterke choreografie van slow-motion zombie-actie. Weinig nieuws onder de zon dus, net als het sarcastische gekissebis tussen Columbus en Tallahassee. Waarom zou je ook een succesformule veranderen? Natuurlijk wordt er regelmatig (al dan niet op metaniveau) verwezen naar het eerste deel en in Zombieland: Double Tap zien we ook iets meer van de rest van de wereld. Regisseur Ruben Fleischer heeft er nog twee leuke rollen voor Luke Wilson en Thomas Middleditch (bekend van de serie Silicon Valley) in gefietst. Naast dat de zombiehype nu toch echt wel voorbij is, is Zombieland: Double Tap vooral leuk als je het eerste deel hebt gezien en een vleugje nostalgie wilt ervaren.
