Enkele jaren terug heb ik de film Playtime (1967) van Jacques Tati gezien. Het bijzondere hieraan was dat de regisseur een godsvermogen had besteed aan het maken van een enorme set voor deze film: een complete stad. Anno 2008 heeft Charlie Kaufman (Adaptation) dit idee verwerkt tot een film, en dat is Synecdoche, New York geworden. Kaufman heeft zelf geen stad gebouwd, maar de film gaat wel over een regisseur die dit doet.
Philip Seymour Hoffman speelt Caden Cotard, een theaterregisseur die zichzelf erg zielig vindt en moeite heeft met zijn leven. Hij ondervindt problemen in elke relatie en krijgt zijn grootste theaterproductie, die gebaseerd is op zijn eigen leven, maar niet van de grond. Kaufman staat erom bekend veel van zijn eigen leven in zijn films te verwerken, en dat doet hij hier ook: Kaufman vindt zichzelf ook zielig, heeft altijd relatieproblemen (met jonge meisjes), en heeft een obsessie met ‘inception’-achtige dingen, zoals het maken van een theaterstuk over het maken van datzelfde stuk. Kun je het nog volgen? In veel opzichten lijkt deze film op Being John Malkovich, ook geschreven door Kaufman.
Synecdoche, New York is langzaam, dramatisch maar des te meer intrigerend. Je volgt Cotard over een tijdsbestek van tientallen jaren, en raakt steeds meer bekend met zijn persoonlijkheid en karakter. Veel mensen vinden de film naarmate het eind nadert te ingewikkeld en raar worden, maar als je in je achterhoofd houdt dat de hoofdpersoon lijdt aan een combinatie van persoonlijkheidsstoornissen is het juist een mooie verbeelding daarvan. Dit is echt een film die je moet ervaren, en waarbij je de neiging om alles rationeel te verklaren aan de kant moet leggen. Voor de serieuze filmkijker is het een aanrader, maar als je op zoek bent naar Hollywood zou ik hem overslaan.
