Vorige maand zag ik voor een andere dvd ineens de trailer van Ricki and the Flash, een nieuwe muziekfilm met Meryl Streep. Dat Meryl Streep een muziekfilm kan dragen heeft ze natuurlijk al ruimschoots bewezen met musicals als Mamma Mia, Into The Woods en Death Becomes Her (een fantastische camp-film die wij, lang voor de blog maar wel in bezit van een notitieboekje, beoordeelde met een 8). Ricki and the Flash is geen musicalfilm bij uitstek, maar eerder een dramatische komedie gespekt met rock-and-roll muziek. Perfect om onder het genot van een scène met een nummer wat weg te happen dus zetten wij afgelopen zaterdag de borrelplank klaar en staken Ricki and the Flash in de dvd-speler.
Ricki and the Flash gaat over een moeder (Meryl Streep) die na een depressieve episode van haar dochter (Mamie Gummer – Streep’s dochter in real life!) terugkeert naar het huis wat ze zo lang geleden achter zich heeft gelaten in de hoop een grote rockster te worden. Ricki verwacht weer met open armen ontvangen te worden, maar haar familie staat niet om haar te springen en vooral haar kinderen zijn nog niet vergeten hoe makkelijk ze destijds de gitaarkoffers pakte en haar kroost zonder moeder liet zitten. Of nou ja, zonder moeder, Ricki’s ex-man is inmiddels hertrouwd en de spanningen tussen new mom en birth mom zijn ook om te snijden.
Ricki and the Flash heeft een prachtige premise en een mooie boodschap waar je nog langer over na kan denken: hoe balanceer je persoonlijke ambities met het ouderschap? En hoe ver kan je gaan voordat je je kinderen, of aan de andere kant, je dromen verloochent? En is de wereld hierin strenger voor vrouwen dan dat zij is voor mannen? Helaas roept Ricki and the Flash wel deze vragen op, maar wendt een diepgang in deze issues toch af. De liedjes werken hierin ook niet echt mee: omdat ze diëgetisch (dat wil zeggen, binnen het verhaal) worden gebruikt in plaats van om het plot verder te brengen, zoals bijvoorbeeld in een musicalscène waarin iemand zingt over zijn twijfel in de liefde, voelen ze vertragend aan. Wij hadden dan nog kaas en worst voor onze neus staan, maar ik denk dat de negen nummers van ongeveer drie minuten behoorlijk saai worden zonder verdere afleiding. Het uiteindelijke advies is dus zeker om Ricki and the Flash vooral te kijken met een second screen of andere afleiding, als je geen zin hebt in een film waarbij je de hele tijd moet opletten maar wel geprikkeld wil worden met interessante personages die niet helemaal tot uiting komen.
