Vanuit verschillende bronnen werd Crash aangeraden als sterk drama die je gezien moet hebben. Omdat er al werd gewaarschuwd dat de sfeer niet bepaald feelgood is hebben we even moeten wachten op het juiste moment, en terecht: Crash is een bijzonder drama dat de meest vervelende – maar gelukkig ook positieve – kanten van de mens laat zien.
Regisseur/schrijver Paul Haggis (die onder andere Casino Royale en Million Dollar Baby schreef) mengt verschillende verhalen rondom het thema racisme samen tot deze mozaïekfilm. Zo volgen we onder andere een politiechef die door zijn huidskleur bepaalde politieke keuzes moet maken, een white rich bitch (Sandra Bullock) die geen vrienden blijkt te hebben, en een onschuldig koppel dat ten onrechte slecht wordt behandeld door de verkeerspolitie. Sommige verhalen groeien naar elkaar toe, andere blijven los staan, maar allen hebben ze iets gemeen: ze doen een poging om te laten zien hoe de huidige maatschappij omgaat met verschil in geslacht, huidskleur of culturele achtergrond.
Deels door het onderwerp, deels door de vorm waarin het gepresenteerd wordt (het mozaïekmodel) wordt je als kijker geconfronteerd met situaties waar je kromme tenen van krijgt, maar ook met hartverwarmende scènes. Er zitten een aantal prachtige plaatjes tussen, maar het merendeel van de film is visueel gezien niet bijzonder. Misschien maar goed ook, anders zou het allemaal wat veel worden. De personages worden nergens echt diep, maar dat is ook niet gek met een dozijn aan hoofdrolspelers. Misschien dat de keuze van een mozaïekfilm niet nodig was geweest bij een dergelijk zwaar onderwerp, maar het geeft je als kijker wel de mogelijkheid af en toe even op adem te komen. Al met al is Crash met zijn realistische stijl een aanrader, zolang je klaar bent voor 2 uur serieuze cinema. Erdoorheen praten met je vrienden is er dus niet bij.
