Het jaarlijkse IFFR is er weer en wij kozen ditmaal drie films uit. In My Room sprak ons aan vanwege het plot (een man is plotseling de laatste mens op aarde) waar je alle kanten mee op kan. Op Netflix staat de Amerikaanse serie The Last Man on Earth maar van deze Duitse productie verwachten we natuurlijk iets heel anders. En dat werd het ook.
De laatste man in dit verhaal is Armin, die in de ‘gewone’ wereld een eenvoudig burger is. Hij is niet zo goed in zijn baan als cameraman en in zijn vrije tijd zit hij bij het sterfbed van zijn oma en troost hij zijn vader. Als hij op een ochtend wakker wordt lijkt ieder elk mens uit het niets opgelost te zijn; de wereld is één grote spookstad. Tja, wat doe je dan?
In My Room komt een beetje over als een documentaire. Je zit soms minutenlang te kijken naar Armin die in z’n eentje zonder een woord te reppen bezig met landbouw, lezen of een zoektocht naar bruikbare materialen. En dat is best bevredigend om te zien. Armin is van een jongen die onder druk staat van zijn sociale omgeving veranderd in een man die letterlijk alle tijd en ruimte van de wereld heeft. Ondanks zijn weinige woorden en een lege blik in zijn ogen leer je hem een beetje kennen. Maar nooit helemaal, want Armin is een gesloten type, wat acteur Hans Löw erg knap heeft neergezet. Vanwege de documentaire-achtige insteek is de film erg rustig, en soms zelfs langzaam. Maar telkens als je je net dreigt te gaan vervelen gebeurt er weer iets. In My Room is dus compleet anders dan de Netflixserie en dat komt ook door de klassiek ongepolijste Europese cinematografie. Lange shots, veel naakt (al dan niet met seksuele lading), alleen diëgetische muziek en de dood is op meerdere manieren aanwezig. In My Room is verfijnd maar mild, waardoor de indruk die hij maakt niet erg lang blijft hangen.
