Regisseur Tim Burton staat bekend om zijn prachtige, fantasievolle animaties als Corpse Bride en Frankenweenie, maar af en toe maakt hij ook speelfilms zoals Edward Scissorhands en Big Fish. Vorig jaar verscheen weer een speelfilm van zijn hand: Big Eyes. Hierin wijkt hij een beetje af van zijn vaste formule, want Big Eyes bevat nauwelijks fantasy-elementen en is zelfs gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dat is natuurlijk een risico voor hem, want zijn oeuvre schept na zoveel jaren wel verwachtingen.
Met Big Eyes laat Burton zien dat hij ook ‘normale’ speelfilms kan regisseren, zelfs zonder Johnny Depp of Helena Bonham Carter. De multi-talige Christoph Waltz en Amy Adams vertolken de rol van Walter en Margaret Keane in de jaren 50. Margaret probeert wanhopig haar passie tot een beroep te maken met haar schilderijen van kinderen met grote ogen, wanneer ze Walter ontmoet. Hij is enthousiast over haar werk en besluit, met zijn geld en macht, om haar te helpen. Al snel raakt het koppel verliefd en trouwen ze, maar omdat op de schilderijen van beiden dezelfde achternaam staat ontstaat er een misverstand: de wereld denkt dat de beroemde Walter achter de ‘Big Eyes’ zit, en niet het grijze muisje Margaret. Langzaam dringt tot haar door dat ze een enorme fout heeft gemaakt.
Waltz laat wederom zien wat voor acteertalent hij is. Moeiteloos wisselt hij tussen de lieve echtgenoot en de obsessieve handelaar. De chemie tussen hem en Adams zit dan ook helemaal snor: naarmate de film opbouwt naar zijn climax worden de emoties steeds sterker. Daar moet de film het dan ook vooral van hebben, want het verhaal maakt soms vreemde tijdsprongen wat het ritme uit de film haalt. Verder is het, ondanks dat het een speelfilm is, overduidelijk een product van Tim Burton: de typische pastelkleurige huizen vormen het decor en natuurlijk zijn de schilderijen zelf ook helemaal zijn stijl. Overigens zijn dit de echte schilderijen van de echte Margaret Keane; Burton was zo dol op de grote ogen dat hij besloot er deze film over te maken. Naast een prima drama is de film ook kritisch over de maakbaarheid van kunst en auteursrecht. Big Eyes is misschien niet zo uniek als we van Burton gewend zijn, het is wel een mooie biografie over vertrouwen, kunst en macht.
