Voor de een is de tekenfilm onlosmaakbaar verbonden met je jeugd, voor de ander is het slechts een zoetsappig Disneyverhaal. Of je de speelfilm, die 26 jaar later het bekende verhaal nog eens dunnetjes overdoet, leuk gaat vinden zal hoe dan ook bepaalt worden door je bestaande associaties met de tekenfilm. Beauty and the Beast anno 2017 is qua verhaal namelijk bijna hetzelfde als de tekenfilm.
Ook in dit verhaal leren we Belle kennen als intelligent Frans meisje waar veel mannen voor vallen, maar daar moet ze niets van hebben. Wanneer haar vader in een bos verdwaalt en op een gigantisch kasteel stuit waar een monster in woont, wordt hij daar opgesloten. Belle gaat naar hem op zoek en dwingt het beest om haar gevangen te nemen in plaats van haar vader. Dat doet hij, maar onder aandringen van zijn levende servies en meubels – het kenmerkende magische element uit dit verhaal – doet hij wel aardig tegen haar, en wonder boven wonder bloeit er een vriendschap op tussen de twee tegenpolen.
Emma Watson is gekozen als Belle en die rol past ontzetten goed bij haar. Toch kun je weinig zeggen over de kracht van de personages, omdat het een erg letterlijke verfilming is van de tekenfilm. Er zijn weinig originele scènes waardoor de personages erg voorspelbaar zijn – je kent ze immers al. Ook de bijrollen stellen niet veel voor, al is er wel een modern sausje overheen gegoten door een paar gay-grappen erin te verwerken. Dat is een leuk contrast met het klassieke romantische heteroverhaal. De visuele elementen mogen er ook zijn: de geanimeerde meubelstukken zien er levensecht uit, het Franse dorpje is bijna te idyllisch voor woorden en het kasteel is indrukwekkend. Natuurlijk zit Beauty and the Beast ook bomvol liedjes, die menig musicalliefhebber snel mee zal kunnen zingen. De remake is uiteindelijk een prima musicalsprookje geworden die je de ruime twee uur goed weet te vermaken, maar het is ook weer veel van hetzelfde.
