Deze Duitse film stond al een tijdje op onze watch list. Critici zijn er laaiend enthousiast over en geven deze zwarte komedie maar liefst een 9,3. Regisseur Maren Ade komt van de filmacademi en alleen al in de thematiek herken je dit terug in de film: de moeizame relatie tussen vader en dochter op latere leeftijd.
Vader Winfried leeft alleen met zijn hond en maakt een soort midlife crisis door. Met flauwe practical jokes, waarbij een nepgebit zijn favoriete rekwisiet is, neemt hij zijn omgeving constant in de maling. Zo probeert hij ook weer het contact met zijn dochter te versterken, door telkens onverwachts op te duiken met een grote grijns op zijn gezicht. De hardwerkende – zeg maar gerust overwerkte – dochter vindt het moeilijk om daar mee om te gaan, zeker wanneer haar vader zich als één van zijn typetjes bemoeit met een belangrijke zakendeal op haar werk.
Hoewel de vader in eerste instantie een sneue bedoeling lijkt en de dochter een arrogante bitch, heb je na een kleine twintig minuten al het gevoel dat je beide personages goed kent. En dat is best knap, als je bedenkt dat met name de vader regelmatig switcht tussen typetjes. Naarmate de film vordert krijgt het personage van de dochter ook steeds meer verdieping, met als hoogtepunt de meest gênante maar hilarische naaktscène die je ooit in een dramakomedie hebt gezien. Op een hoger niveau gaat Toni Erdmann over het zoeken en bepalen van datgene wat je gelukkig maakt in je leven. De film is een lange zit, maar de vele tegenstellingen uit de verschillende werelden van vader en dochter zorgen voor zowel schuring als dat het beide personen dichter bij elkaar brengt, en die ontwikkeling is het geduld hebben meer dan waard.
