Het leven gaat niet altijd over rozen. Dat ervoer de Nieuw-Zeelandse Will ook toen zijn vriendin het plotseling met hem uitmaakte, op de dag dat hun twee dochters beiden hun vijfde verjaardag vierden. Als komedieboekenschrijver en tekenaar heeft hij nauwelijks een sociale kring opgebouwd en zijn de enige mensen waar hij tegen kan praten zijn leerlingen van de tekenschool. Het leven van een single veertiger valt hem dan ook zwaar. Terwijl Will zijn best doet om een leuke vader te blijven voor de tweeling, komt hij in aanraking met een mogelijke nieuwe liefde. Maar hoe ga je daar mee om als je jarenlang een relatie hebt gehad? Will is op zoek naar een balans tussen zijn werk, zijn dochters, zijn ex en nieuwe romantiek.
Dat klinkt als een vrij eenvoudige, recht-toe-recht-aan romantische komedie, en dat is voor het overgrote deel ook zo. Toch weet People Places Things je te interesseren in de personages. Dat komt vooral door de vertelwijze: in het begin worden er flinke tijdsprongen gemaakt en wordt je direct geconfronteerd met de break-up. Wanneer Will (Jemaine Clement) langzaam in zijn lichte depressie glijdt weet je alleen nog wát er is gebeurd, maar niet hoe hij het precies heeft ervaren. Dankzij zijn nieuwe vlam Diane (Regina Hall, die na haar superflauwe rollen in Scary Movie ineens het serieuze pad op is gegaan) ontdek je waarom de relatie met de moeder van zijn kinderen op de klippen is gelopen. Het hele verhaal wordt ineens een stuk geloofwaardiger en vanaf dat moment ontwikkelt de film zich met een stijgende lijn.
Het personage van Jemaine Clement is ook een fijn figuur om naar te kijken. Oorspronkelijk wilde schrijver/regisseur Jim Strouse hem Amerikaans laten praten, maar Clement kon zijn accent zo slecht verbergen dat zijn Nieuw-Zeelandse roots erin zijn gebleven. Naast zijn erg schattige tweeling en zijn lieve gezicht maakt dat van Will een erg aandoenlijke man waar menig meisje wel bij weg zou kunnen zwijmelen – mits je van oudere mannen houdt dan. Zijn ex (Stephanie Allynne) is daarentegen een verschrikkelijk irritant figuur waar je met geen mogelijkheid empathie voor kan hebben, maar zelfs bij haar blijft Will het rustige, goedhartige vaderfiguur. De romantiek steekt pas echt de kop op als de chemie tussen Will en Diane opbloeit, beiden redelijk onhandige single ouders die een verleden met zich meedragen. Daarnaast is Will blank en Diane donker, en het is fijn dat hier voor de verandering eens geen expliciete aandacht aan wordt geschonken.
Dat Will een cartoonist is heeft een leuke functie in de film. Zo legt hij aan zijn leerlingen uit hoe een verhaal ontstaat uit twee los van elkaar staande afbeeldingen, een psychologisch fenomeen dat ook bij film werkzaam is in de vorm van shot/reverse-shot. Met dat gegeven in je achterhoofd merk je dat het verhaal best netjes in elkaar steekt. Naast het drama is er nog voldoende ruimte overgehouden voor komedie, wat vooral ontstaat uit de interactie tussen personages. Nergens worden grappen geforceerd waardoor People Places Things lekker natuurlijk wegkijkt. Ook mist een sterk moraal, wat juist erg positief uitpakt: het verhaal is nu meer een kijkje in het leven van een alleenstaande vader dan een verhaal met een afgebakend begin en eind.
People Places Things is dus leuk om te kijken, herkenbaar om te zien, bevat voldoende humor en bevat interessante personages. Maar nergens wordt het bijzonder of verrassend. Strouse is te netjes binnen de hokjes gebleven, zowel op gebied van plot als cinematografie. Dat had wel iets gedurfder gemogen. Uit de extra’s op de dvd blijkt dat de regisseur en de Jemaine Clement veel persoonlijke inspiratie hebben gebruikt voor de film, waaronder de aard van de tekeningen die Clements personage maakt. Dat verklaart de natuurlijke flow in deze romkom, maar eigenlijk zou je net iets meer fictie willen zien. Het is ten slotte een speelfilm en geen biografie.
Geïnspireerd door de persoonlijke ervaringen van de makers is People Places Things een leuke romantische komedie geworden waar personagevorming centraal staat. De veilige, onhandige humor houdt het luchtig bij een relatief serieus thema. Maar nergens wordt het echter bijzonder of verrassend, waardoor de film uiteindelijk in het midden blijft hangen.
