Als je de dvd cover ziet van deze film denk je waarschijnlijk aan een eenvoudig romantisch drama, maar niets is minder waar. Met een alternatieve vertelwijze van het plot en een ontzettend sterke rol van Christopher Plummer stijgt deze comedy/drama boven zijn meeste soortgenoten uit. Daarnaast is het onderwerp vernieuwend en een interessant uitgangspunt voor een film.
We volgen Oliver (Ewan McGregor) die in een lichte depressie raakt na het overlijden van zijn vader (Christopher Plummer). Terwijl hij de op z’n minst apart te noemen Anna ontmoet (Mélanie Laurent) blikt de film telkens terug op delen uit Oliver’s leven. Hierin wordt duidelijk dat zijn vader na het overlijden van diens vrouw uit de kast is gekomen en er eentoy boy op na houdt. Om het nog gecompliceerder te maken krijgt z’n vader de diagnose kanker. Oliver heeft steun aan de Franse Anna maar ook zij blijkt haar eigen problemen te hebben. Gelukkig heeft hij paps hondje nog dat hem overal volgt en converseert via de ondertiteling.
McGregor speelt zeker niet slecht, maar Plummer heeft als ras optimist het record: maar liefst meer dan twintig prijzen sleepte hij in de wacht, waaronder een Oscar voor beste bijrol. Op zijn 82 jarige leeftijd is dat niet mis (terwijl hij in de film een 76 jarige speelt). De esthetiek van de film is in stijl van het verhaal: grauw, veel contrast en hier en daar een jump cutwat het chaotische leven van Oliver illustreert. Echt vrolijk wordt je er niet van, maar het maakt serieuze thema’s als terminale ziekte en homoseksualiteit bespreekbaar op een redelijk luchtige manier; er zijn genoeg momenten om te kunnen lachen. Uiteindelijk draait het allemaal om mensen die ondanks hun volwassen leeftijd nieuwe dingen proberen en (moeten) leren.
