Er zijn regisseurs die meeliften op de trends, en regisseurs die hun eigen stempel op hun werk drukken. Spike Jonze hoort bij die laatste categorie: zijn films zijn altijd een beetje surrealistisch, fantasievol en gewoon een beetje vreemd. Neem bijvoorbeeld Being John Malkovich of Adaptation, het zijn beide films die breken met de wetten van de logica. Where the Wild Things Are, gebaseerd op het gelijknamige prentenboek (in het Nederlands Max en de Maximonsters), is wat dat betreft niet anders.
De jonge Max (Max Records, destijds 12 jaar oud) heeft last van woedeaanvallen en wordt niet begrepen door zijn vervelende zus en lakse moeder. Wanneer zijn zus en haar vrienden zijn zelf gemaakte iglo vernielen en zijn moeder er niets aan doet, is dat de druppel voor Max. Hij stapt in een bootje en reist de oceaan over om uiteindelijk terecht te komen op een bijzonder eiland. Daar wonen namelijk een soort monsters waar Max mee bevriend raakt. In monster Carol (ingesproken door James Gandolfini) vindt Max een gelijke voor zijn onstuimige karakter.
De reis naar het eiland is een metafoor van de geestelijke ontsnapping uit de harde realiteit van Max; de monsters zijn er niet echt. De symbolische reis die Max doormaakt staat voor diepe negatieve gevoelens die tieners kunnen ervaren. Je zou er zelfs een ondertoon van rouwverwerking in kunnen lezen vanwege de afwezigheid van een vaderfiguur. Eigenlijk is Where the Wild Things Are dus een film voor volwassenen, over kinderen. De emoties van Max zijn sterk verbeeld en worden goed gespeeld door de gelijknamige kindacteur. Er zijn heel wat mooie, dromerige beelden verwerkt in de film, maar die kunnen soms best heftig overkomen op kinderen: nog een reden waarom je deze film niet moet opzetten voor je kleine neefje. Where the Wild Things Are mag dan vol zitten met fantasierijke scènes met mensen in monsterpakken die houden van een potje ravotten, de moraal is uiteindelijk dat de wereld niet maakbaar is en je soms de dingen moet accepteren zoals ze zijn. De prachtige beelden worden begeleid met mooie muziek, en heeft qua sfeer wat weg van The Kings of Summer. Leuk weetje: de beginscène is een hommage van Jonze aan een getekende animatietest die Disney eerder maakte van Where the Wild Things Are. Check deze zeker nog eens Youtube!
