De VPRO bracht in 2018 een serie uit over films: De kijk van Koolhoven. Aan de hand van iconische films legt Martin Koolhoven uit waarom deze films zo kenmerkend zijn voor een bepaald genre. Zo ontdekte ik Suspiria, een Italiaanse horrorfilm die het genre compleet vernieuwde. Deze klassieker moesten we natuurlijk in z’n geheel zien.
Het verhaal speelt zich af in Duitsland, waar de Amerikaanse Suzy Bannion naar is afgereisd om deel te mogen nemen aan een prestigieuze balletschool. Gelijk gebeuren er opvallende dingen: een oud-leerling, die op dezelfde avond als Suzy aankomt wegvluchtte, wordt dood gevonden. Niet veel later begint Suzy zich niet lekker te voelen en haar buurmeisje in de slaapvertrekken gedraagt zich vreemd. Er is iets mis met de dansschool.
Als je Suspiria opzet denk je misschien dat je een of andere illegale nagesynchroniseerde kopie te pakken hebt, maar dat is niet zo. De film is vrijwel zonder geluid opgenomen en alle stemmen zijn nagesynchroniseerd het Italiaans. Dat kwam deels doordat sommige actrices Duits of Amerikaans waren, maar regisseur Dario Argento vond het geluid in de studio’s ook gewoon niet mooi genoeg. Dat de lippen niet overeenkomen met de stemmen is iets waar we ons nu aan kunnen storen, maar in 1977 was het geen enkel probleem. Muziek speelt ook een grote rol in het geluid: zelfs op de rustigste scènes hoor je een luid aanwezige, griezelige horrorsoundtrack. Experimentele camerastandpunten en veel gebruik van licht en felle kleuren geven een bijna kunstmatig beeld, wat duidelijk inspiratie is geweest voor latere films als Mandy en Climax. Leuk feitje: de makers hebben het kleurschema overgenomen van Disney’s Sneeuwwitje voor een extra trippy effect. Voeg daar een goede dosis gore en Saw-achtige smerigheid aan toe en het plaatje is compleet. Doordat je eerst te maken krijgt met vreemde personages, zoals Suzy’s buurvrouw, en later pas uitleg krijgt waarom ze zo goed, blijf je lang in spanning zitten. Ondanks de typische pre-2000 traagheid. Ook opvallend: bijna alle acteurs zijn vrouwen, en op een enkeling na spelen ze fantastisch. De remake, die in 2018 uit kwam, schijnt minstens zo goed te zijn, maar als echte horrorfan is het origineel zeker een aanrader.
