Sommige films blijf je maar uitstellen omdat je niet altijd zin in het onderwerp hebt. Maar als alles en iedereen om je heen roept dat het echt een aanrader is, dan moet je wel toch? Bij ons was dat met Still Alice, een biografisch drama met een behoorlijk zwaar thema: Alzheimer. Op een rustige zondagavond besloten we ons toch maar aan te wagen aan de boekverfilming met de Oscar voor beste hoofdrol.
Alice Howland (Julianne Moore) is een ontzettend goede professor in de linguïstiek en is nog lang niet klaar met haar carrière, ook al zijn haar kinderen al uit huis en maakt haar man (Alec Baldwin) ook overuren. Het is dan ook een enorme schok als ze een zeldzame vorm van Alzheimer blijkt te hebben. Het begint met vergeetachtigheid, maar Alice weet zelf ook dat ze in het eindstadium niet eens haar eigen gezin meer zal kunnen herkennen. We zien haar langzaam afglijden terwijl ze met haar hoge intelligentie er alles aan doet om het proces te vertragen.
De Oscar voor Julianne Moore is meer dan terecht, want hoe zij van prestigieuze academicus langzaam verandert in een zielig hoopje mens is fenomenaal geacteerd. Kristen Stewart speelt als bezorgde dochter ook de sterren van de hemel, wat je misschien niet zou verwachten van ‘het Twilight meisje’. De moeder-dochter relatie steekt scherp af tegen de andere acteurs, die naar de achtergrond worden gedrukt. Ook cinematografisch is Still Alice interessant met niet voor de hand liggende camerahoeken en een fijn ritme. Alleen het einde is wat minder, want wij hadden nog geen idee dat de laatste scène al was aangebroken. Dat laat je toch met een licht ontevreden gevoel achter. Still Alice is geen echte tranentrekker, maar wel een jankfilm; houd de tissues bij de hand want op sommige momenten kun je het gewoon niet droog houden.
