Het eerste wat ik dacht toen het coronavirus in de begintijd uitbrak op een cruiseschip was: hier moet een film van gemaakt worden. Virussen die een sociale omgeving ontwrichten zijn altijd een interessant uitgangspunt voor een goede B-film. Dat dachten de nerdy regisseur Joe Lynch (Knights of Badassdom) en schrijver Matias Caruso ook toen ze Mayhem maakten. En als je dan toch een soort zombiefilm maakt kan je net zo goed iemand van The Walking Dead in de hoofdrol zetten: Steven Yeun.
Yeun speelt de hardwerkende jonge zakenman Derek, die door een collega is geframed en op staande voet is ontslagen. Maar voordat hij het het kantoor kan verlaten breekt de pleuris uit in de stad en wordt het gebouw hermetisch afgesloten. Er woedt namelijk een zeer besmettelijk virus dat al je remmingen weghaalt. Je bent dus eigenlijk enorm dronken, met absoluut geen gevoel voor consequenties en zonder de fysieke nadelen. Hij besluit letterlijk te vechten om zijn baan terug te krijgen, maar ook om in leven te blijven tussen al zijn geïnfecteerde collega’s.
Mayhem is een zombie apocalyps meets Office Space. Het begin is stug, met veel business talk in de harde zakenwereld, maar als de hel eenmaal is losgebarsten komt de humor ook op gang. Die zit ‘m vooral in de interactie tussen Yeun en Samara Weaving, die klant die hij een paar uur geleden de deur heeft gewezen en waar hij nu mee opgescheept zit. Samen besluiten ze letterlijk hun weg omhoog te vechten tegen de gemeenschappelijke vijand: de baas van het bedrijf. Deze zombiefilm heeft dus best wat crime- en wraakelementen. Voor de gimmick die het plot is, verrast Mayhem enorm in zijn hoge tempo, leuke dialogen en vooral de visuele stijl. Met snelle camerabewegingen, jaren 80 synthwave en a bit of the old ultra violence is het een lust voor oog en oor.
