Bij kerst horen kerstfilms! En dus keken wij deze week Klaus, een nieuwe animatiefilm op Netflix. Hij trok vooral de aandacht door de bijzonder mooie tekenstijl die zich tussen 2D en 3D in bevindt. Latere research wees uit dat de animatie van Klaus het resultaat is van een nieuwe techniek, waarbij maar liefst vijf tekenlagen over elkaar gelegd worden.
De hoofdrol in Klaus is weggelegd voor de verwende Jesper, wiens vader wil dat hij professioneel postbezorger wordt. Jesper houdt het liever bij zijn luxueuze leventje. Daarom stuurt zijn pa hem naar Smeerensburg, een chagrijnig stadje waarin al decennia een ruzie heerst tussen twee kampen. Daar leert hij een grote stille speelgoedmaker kennen en bedenkt Jesper met hem een plan om iedereen van post en blijdschap te voorzien.
Je voelt ‘m al aankomen: dit is de origin story van Santa Klaus. Net als het personage Klaus is de film rustig en gemoedelijk: van een artistieke animatie bouwt het op naar een gevatte komedie met toegankelijke humor. Hoewel het verhaal zich enkele decennia terug lijkt af te spelen voelen de personages modern aan, zonder teveel cliché typetjes, en zijn ook de thema’s van deze tijd. Klaus gaat natuurlijk over naastenliefde, maar ook over vertrouwen. Ondanks de afwezigheid van hypere personages en een kunstmatig hoog tempo is Klaus ook leuk voor kinderen; je wordt rustig door het verhaal geleid zoals dat in de klassieke Disneyfilms ook gebeurde. Dat is wel opvallend, want de schrijver/regisseur schreef ook Despicable Me die juist enorm hoog in z’n energie zit. Het is lastig om na zoveel kerstfilms nog met iets origineels te komen, maar dat is hiermee zeker gelukt.
