Waarom deze film op mijn watchlist stond kan ik me niet meer herinneren, maar de beschrijving van een punkband die wordt opgejaagd door neonazi’s klinkt dusdanig intrigerend dat er geen reden is om ‘m van de lijst te schrappen. Regie en script zijn door Jeremy Saulnier, die vóór Green Room slechts één andere film heeft gemaakt.
De vierkoppige punkband heeft een slecht betaalde gig in een schuur, waarvan de stamgasten voornamelijk neonazi’s lijken te zijn. Maar de nihilistische bandleden laten zich niet afschrikken en geven een prima avond weg. Tot ze in hun kleedkamer per toeval getuige zijn van een moord en de stamgasten hun vriendelijk doch dringend verzoeken om in de kleedkamer (‘green room’) te blijven tot de politie er is. Als die ooit zal komen. Wat volgt is een ijzingwekkende spanning tussen de band in de kamer en de onbetrouwbare skinheads aan de andere kant van de deur, waarin elke keuze van levensbelang kan zijn.
De eigenaar van de kroeg wordt gespeeld door Patrick Stewart. Deze A-acteur wordt meestal naar voren geschoven maar in Green Room is hij mysterieus, afwezig en is het vooral zijn stem die je de rillingen geeft. Heel anders dan je van hem gewend bent. Maar het duurt even voordat die spanning er is; de film neemt de tijd om op gang te komen en gebruikt veel hints en codetaal waarvan je in eerste instantie geen idee hebt waar ze het over hebben. Extra verrassing als je in de tweede helft aankomt: Green Room heeft best veel gore. En dat slaat in als een bom. Naast deze vuige, donkere sfeer draait het plot om dilemma’s, nihilisme en overleven, met veel punkmuziek en sterke visuele effecten. Beeld en inhoud vullen elkaar dus goed aan, maar bovenal is Green Room een echte genrefilm: anderhalf uur psychologische spanning, geweld en actie. En daar is niets mis mee.
