Wij hadden zin in een echt goed drama, dus keken we bij de Oscarwinnaars of we nog iets gemist hadden. Jawel: Green Book was vorig jaar de beste film en had het meest originele scenario. Dat zou je niet snel geloven als je weet dat de regisseur, Peter Farrelly, matige komedies als Dumb and Dumber en Hall Pass heeft gemaakt, en drie verhalen uit Movie 43. Wat hij ook heeft veranderd in zijn aanpak, het heeft gewerkt.
Green Book speelt zich af in de jaren 60, waar racisme alom aanwezig was. De Italiaans-Amerikaanse Tony ‘Lip’ Vallelonga (Viggo Mortensen, bekend van LOTR als Aragorn) is een hardwerkende uitsmijter die op zoek is naar een nieuwe baan. Via via komt hij terecht bij de Afro-Amerikaanse pianist Donald Shirley (Mahershala Ali, onlangs nog gezien in Alita: Battle Angel), die met zijn muziektrio half Amerika van noord naar zuid rond wil trekken, en hij wilt Tony als zijn privéchauffeur. De twee verschillen enorm en de enige reden dat Tony voor een donker persoon werkt is omdat hij het geld hard nodig heeft. Wanneer ze het zuiden naderen, waar de onderdrukking het sterkst is, wordt het pittig. Maar de reis brengt ze ook dichter bij elkaar.
Twee mannen uit een compleet andere wereld die elkaar beter leren kennen klinkt als een zwaar en moralistisch verhaal, maar het is luchtig en met lichte humor geschreven. Het uitgangspunt van het drama doet ergens ook denken aan Intouchables, al ligt de prekerige vinger er bij Green Book niet zo dicht bovenop. De personages zijn bovendien gelaagd, zelfs intersectioneel. Zo is Shirley niet alleen gekleurd, hij is opgegroeid in het elite-wereldje van klassieke muziek en heeft het moeilijk met zijn positie daarin als Afro-Amerikaan. Beiden mannen spelen fantastisch; Mortensen speelt met zoveel vuur als alleen een echte Italiaanse New Yorker dat kan. Het verhaal is geschreven door Nick Vallelonga, die het baseerde op het waargebeurde verhaal van zijn vader die een vriendschap kreeg met een gekleurde muzikant. Fun fact: de halve Italiaanse familie van Tony is daadwerkelijk familie van de echte Vallelonga. De ruim twee uur durende film vliegt voorbij door het sterke script en de natuurlijke ontwikkeling aan de hand van hun road trip, en eindigt zelfs met een kerst-momentje. De perfecte feelgood film dus.
