Alfred Hitchcock, the master of suspense heeft zijn klassiekers nagelaten in de filmgeschiedenis, en dankzij onze moderne technologie kunnen we nog steeds genieten van deze films. Hoewel Dial M for Murder dit jaar al zijn 60ste verjaardag heeft gevierd is het nog altijd een spannende detective die alleen maar van de hand van Hitchcock kan komen.
Zoals bij veel Hitchcocks is er een moord in het spel, en deze keer zien we hoe meneer Wendice een geniaal plot bedenkt om zijn vrouw (Grace Kelly) te vermoorden. Halverwege de film is het dan zover, maar de huurling maakt er een zooitje van en meneer Wendice moet gaan improviseren. In zenuwsnijdende scènes die wel 10 minuten kunnen duren zien we Wendice in allerlei bochten wringen om de chief inspector om de tuin te leiden, maar het blijft afwachten of hij er mee weg komt of niet.
Ondanks het trage tempo, vele dialogen en de weinige ruimtes waar het zich afspeelt – het is dan ook gebaseerd op een theaterstuk – blijf je op het puntje van je stoel zitten. Niet alleen spelen de acteurs vol overtuiging, het is voornamelijk knap hoe Hitchcock zoveel spanning kan opbouwen met puur het verhaal, zonder gebruik te maken van heftige actiescènes. Als kijker wordt je uitgenodigd de gedachtegang van zowel de dader als de detective te volgen, en krijg je zelfs medeleven met Wendice. Dit betekent wel dat de film echt berust op het klassieke detective-element, en minder op de sensatie die we bijvoorbeeld bij Vertigo zagen. Dial M for Murder is daarom niet zo’n gezellige film, maar heeft meer weg van een goed boek dat je in je eentje ervaart.
