Ik denk dat ik een jaar of 8 was toen ik deze film op tv zag. Eddie Murphy was in de jaren 80 en 90 nog een relevante komiek en hij verscheen dan ook regelmatig op de beeldbuis met flauwe films zoals Beverly Hills Cop. In Coming to America wordt de Amerikaanse cultuur flink onder handen genomen, met name de Afro-Amerikaanse subcultuur. Als 8-jarige heb je dat natuurlijk niet in de gaten maar in contrast met de huidige situatie omtrent etniciteit valt het des te meer op. Daarnaast heb ik nooit door gehad dat je in de eerste scène zonder blikken of blozen wordt geconfronteerd met een aantal blote borsten, terwijl de film voor 6 jaar en ouder is. In de jaren 80 kon je daar blijkbaar makkelijker mee weg komen.
Murphy speelt hier ten eerste de Afrikaanse prins Akeem. Hij wordt uitgehuwelijkt, maar hij wil eigenlijk – heel romantisch – een lieve vrouw vinden en er verliefd op worden. Het land van de vrijheid ziet hij als perfecte plek daarvoor, met name de toepasselijke wijk Queens in New York. Daar doet hij zich voor als arme sloeber: van warmte en olifanten naar kou en hotdog-stands. Hij wordt begeleid door zijn hulpje Semmi (Arsenio Hall) die de Amerika-verheerlijking van Akeem steeds vervelender begint te vinden. De prins vindt al snel zijn perfecte vrouw, maar de knappe Darryl dreigt haar voor zijn neus weg te kapen.
Later werd het vaste prik van Murphy maar dit is zijn eerste film waarin hij een aantal dubbelrollen heeft. Hij speelt de prins, een haarmodel, een oude blanke man en een hyperactieve kapper. Ook Arsenio Hall neem maar liefst vier rollen voor z’n rekening. De dubbelrollen zijn nauwelijks te herkennen, zo goed zijn de mannen in de make-up gezet. Bovendien zijn het allemaal compleet andere personages. Hoewel het verhaal heel erg Amerikaans is (het schaken van de jonge vrouw in het land van de vrijheid) wordt de Amerikaanse cultuur ook een beetje belachelijk gemaakt. Ook het verschil tussen het exotische Afrika (wat zodanig wordt uitgebeeld dat je er tegenwoordig echt niet meer mee weg zou komen), het blanke Amerika en de Afro-Amerikaanse subcultuur is een prominent onderwerp wat de film interessanter maakt dan alleen maar gekke bekken, grappige typetjes en humoristische situaties. Bij vlagen is Coming to America tenenkrommend flauw, maar het geheel levert een vermakelijke film op die kenmerkend is voor zijn tijdsgeest.
Dit is één van m’n favoriete films die ik altijd kijk als ik ‘m toevallig op tv tegenkom. Daarom had deze ook een plekje in m’n persoonlijke top 100, blijft erg vermakelijk en verveelt nooit.