Regisseur Spike Lee staat er om bekend dat hij maatschappelijke onderwerpen niet schuwt. In BlacKkKlansman is hij terug met een pittig thema: discriminatie in de jaren 70 in Amerika. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Ron Stallworth, die zelf een boek schreef over zijn bijzondere avontuur als zwarte politieagent die undercover ging bij de Ku Klux Klan.
Als een van de weinige donkere agenten is Stallworth (gespeeld door John David Washington) een ambitieuze man die het al snel voor elkaar krijgt om undercover, via de telefoon, contact te krijgen met leden van de groepering die het ‘witte ras’ als het enige waardige ras ziet. Zijn plan is om van binnenuit de leden te betrappen op hun discriminerende en criminele praktijken, en daarvoor zet hij zijn blanke collega Flip (Adam Driver) in die zich voordoet als Ron. Ron en Flip komen steeds dichter bij de kern van de organisatie, maar daarmee wordt het ook steeds gevaarlijker.
Het is bijna niet te geloven dat dit verhaal echt gebeurd is. Spike Lee heeft ervoor gekozen om cinematografisch veel jaren 70-elementen in te zetten, wat de film (gezien het zware politieke onderwerp) toegankelijk maakt, maar het desondanks soms aan laat voelen als een goedkoop trucje. Dat zit het ijzersterke acteerwerk echter niet in de weg. Er is chemie tussen Washington en Driver en de bijrollen (waaronder twee opvallende: Topher Grace uit That 70’s Show en de broer van Steve Buscemi, Michael Buscemi) zijn ook prima in orde. De film duurt vrij lang maar door de snelle montage en de verrassende humor vliegt de tijd voorbij. Voor je het weet kom je aan bij de indrukwekkende climax, waarbij Lee een onverhuld statement maakt over onze huidige maatschappij wat betreft discriminatie en haatzaaierij. BlacKkKlansman is dan ook een van de weinige films waarbij ik oprecht woede voelde bij het verlaten van de bioscoop. Niet op de film, maar op de wereld. Lee laat je niet alleen nadenken over minderheidsgroepen, de nuances erin en de praktijk ervan, maar laat het je ook voelen.
