Mila Kunis heeft al jaren een eigen plekje in ons hart. Eigenlijk al sinds ze de stem van Meg doet in Family Guy (vanaf seizoen 2!). Dat Kunis inmiddels een moeder kan spelen is wel even een reality check bij je eigen leeftijd, maar hey, ook dat doet ze vast prima. Bad Moms is al een paar jaar oud met maar zoveel films waarvan je geen hoge kwaliteit verwacht wacht je ermee tot je een keer echt niets beters te doen hebt.
Amy (Mila Kunis) is hier een overwerkte moeder, die thuis weinig waardering krijgt van haar pubers en luie, domme man. En dan staat ze op school ook nog onder sociale druk van een groepje overijverige rijke moeders (vergelijkbaar met de plastics uit Mean Girls). Tot ze er genoeg van heeft en besluit helemaal niets meer te doen voor anderen. Ze vindt bijval van de net zo overwerkte maar een tikje chaotische Kiki (Kristen Bell) en de ‘tokkie’ Carla (Kathryn Hahn). Deze vrouwen zijn bad moms in dubbele betekenis.
Bad Moms wordt vaak omschreven als ‘The Hangover met/voor vrouwen’. Geen idee hoe dat is ontstaan, want op de meerdere saaie slow motion scènes met letterlijke lyrics waarin de moeders helemaal los gaan na, heeft het niets met The Hangover te maken. Bad Moms is eerder een soort Mean Girls met moeders: de underdogs kiezen voor hun eigen manier om hun plekje in de sociale wereld te claimen (wat vroeg of laat natuurlijk doorschiet en weer een levensles oplevert). Verder is het heel Amerikaans met first world problems, seksisme als hoofdonderwerp en een dun, voorspelbaar plot gedreven door sociale schaamte. Maar binnen het genre van de Amerikaanse comedy is Bad Moms best goed te pruimen en zowel Kunis, Bell als Hahn zijn grappige typetjes die enkele rake opmerkingen je beeldscherm uit slingeren. Leuk voor op de achtergrond voordat je naar een feestje gaat, maar je hebt hier absoluut niet al je aandacht voor nodig.
