War of the Worlds

Inmiddels alweer acht jaar oud, maar het blijft een klassieke Spielberg. Met Tom Cruise en een piepjonge Dakota Fanning in de hoofdrollen was War of the Worlds destijds een grote hit in het genre van actie- en alienfilms. In tegenstelling tot de meeste films van Spielberg speelt dit verhaal zich af op grote schaal, maar toch is zijn director trademarkduidelijk zichtbaar: uiteindelijk draait het allemaal om het Amerikaanse vierkoppige gezin.

Nietsvermoedend houdt Ray (Tom Cruise) zijn kinderen bezig in zijn simpele huis in New York (zijn ex-vrouw heeft ze bij hem gedumpt) wanneer plots een alien invasie begint. Blijkbaar hebben marsmannetjes duizenden jaren geleden enorme robots onder grond begraven en worden die nu geactiveerd om de mensheid uit te roeien. Waarom we die robots nooit gevonden hebben en hoe het komt dat ze precies onder de grote Amerikaanse steden liggen blijft een raadsel voor de kijker.

Dakota Fanning speelt het schattige maar soms verschrikkelijk irritante dochtertje Rachel. Soms kun je haar niet uitstaan maar het is wel een geloofwaardige reactie door een 10-jarige op een plotselinge Apocalyps. Cruise speelt prima, maar hetzelfde als altijd. Het mooie van War of the Worlds is dat Spielberg meerdere genres erin heeft weten te verwerken: science fiction, drama, actie en zelfs horror. De stijlen lopen vloeiend over met donkere maar nog steeds duidelijke beelden van de ramp. Ook al is de film gebaseerd op een boek (1898), hoorspel (1938), andere film (1953) en televisieserie (1980) en is het idee interessant, het plot is magertjes uitgewerkt. De nadruk ligt teveel op hereniging van het gebroken gezin, er zijn teveel plotholes en het einde komt over als eendeus ex machina: alsof de inspiratie op was. Dit maakt de film geschikter voor familie, maar minder interessant voor je maten.