Ik had hem eigenlijk al eerder willen kijken na de lovende recencies vorig jaar, maar pas afgelopen week was het tijd voor Silver Linings Playbook. Een film die wordt gedragen door de sterke cast: allen werden genomineerd voor een Oscar en Jennifer Lawrence wist hem voor de vrouwelijke hoofdrol zelfs echt binnen te halen. De film zelf is eenromcom nieuwe stijl: jongetje ontmoet meisje, maar door omstandigheden is er niet gelijk sprake van een droomrelatie. We hebben deze manier van vertellen de laatste jaren wel vaker gezien, bijvoorbeeld in Scott Pilgrim vs. the World en ik denk dat dit de kenmerkende trend van tenties wordt qua romantische films. De tijd zal het leren!
In Silver Linings Playbook gaat het allemaal niet zo vlotjes met het leven van Pat (Bradley Cooper). Hij is net uitbehandeld in het psychiatrisch ziekenhuis en nu is het de tijd om zijn leven weer te hervatten. Makkelijker gezegd dan gedaan, want zijn vader, Pat sr. (Robert de Niro) is haast net zo neurotisch als Pat zelf en het wil het ook niet echt vlotten met zijn vrouw Nikki. In een wanhopige poging haar terug te winnen gaat Pat in op de toenadering van buurtbewoonster Tiffany (Jennifer Lawrence) die zo haar eigen problemen heeft.
Het tempo van Silver Linings Playbook is een van de dingen die dit een goede film maakt – hij kabbelt twee uur prettig door de dialogen heen en laat hierdoor geen kans onbenut om de personages tot leven te wekken. Dat die personages zo levendig zijn wordt natuurlijk ook bereikt door de topacteurs, waarvan mijn persoonlijk favoriet De Niro was, die een heerlijk zenuwachtige pa neerzet. Met vlagen is Silver Linings Playbook rauw en zoekt dan de grenzen van het genre op, maar gaat daar nooit overheen. Zo blijft Silver Linings Playbook een romcom die daadwerkelijk leuk is om te zien, ook met mensen die normaal gesproken wat luchtigere films kijken. Door zulk breed publiek aan te spreken (bijvoorbeeld ook fans van Lawrence en The Hunger Games) zou Silver Linings Playbook wel eens een klassieker kunnen worden.
