Normaliter recenseren wij voornamelijk ‘feature films’: speelfilms. Deze keer gooien we het over een andere boeg en hebben we een short film gekeken van Nederlandse bodem. Omdat je in een short film niet de mogelijkheid hebt om de personages eerst goed uit te werken voordat het verhaal echt begint is de structuur van dit soort films meestal net wat anders. Dat geldt ook voor February.
Een Midden-Oosters uitziende man en vrouw (Maryam Tarami, tevens producent) zitten in een horecagelegenheid aan het raam en spreken in hun eigen taal. Het is onduidelijk wat hun relatie is, want de vrouw vertelt veel over haar eigen leven terwijl de man voornamelijk vraagt en knikt. Hij lijkt oprecht geïnteresseerd in haar verhaal. Echter, in de laatste minuten blijkt een van hen niet te zijn wie hij/zij zegt te zijn.
Wat direct opvalt is de cast: de man en de vrouw. February laat zien dat je niet veel meer nodig hebt dan drie decors en een dialoog om een verhaal te vertellen dat veel verder rijkt dan wat er in acht (!) minuten verteld wordt. Ook speelt deze shortfilm met de kracht van een enkele uitgesproken zin die het hele verhaal verandert. Dat is best knap als je maar een paar minuten hebt. Het thema asielzoekers staat duidelijk centraal en wordt voornamelijk belicht vanuit de asielzoeker zelf. Niet om te laten zien ‘hoe zielig iemand is’ maar juist om de aard van de mens en het (on)vermogen om zich in te leven in iemands identiteit, te verbeelden. Dat de film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal verklaart deze invalshoek misschien. Het verhaal wordt dus voornamelijk tussen de regels door verteld, maar dat heeft ook een nadeel. Zo hadden wij beiden een andere interpretatie van het einde. Anderzijds hoeft een dergelijk verhaal, dat draait om de thema’s vrijheid, menselijkheid en liefde, geen overduidelijk plot te hebben om zijn boodschap over te brengen.
Ook zin in wat korts maar krachtigs? Voordat February online te zien is kun je de film al bekijken in het programma Shortcutz Amsterdam op 14 april 2015.
